Uçarım Sevinçten..

Size birinden bahsetmek istiyorum.Benim için oldukça önemli biri."Öyle uzaktaan uzaaktan hiç yorulmaaadann" denen,uzak mesafe aşklarını kaldırıp atın bir tarafa.Bu uzak mesafe dostluğu.
Yaklaşık 3 yılır tanıyorum onu.Ama beni böylesi güldürebilene rastlamadım.Kilometreler yok bizim aramızda.Sürekli dipdibeymişiz gibi zaten.
Birbirimize sürekli sataşırız.Kahkahalarımız,üzüntülerimiz,sinirlerimiz,hatta triplerimiz bile çok benzer birbirine.Öyle büyük bir kavgamız hiç olmadı.Vurup kırmadık da.
Çevrimdışı oluruz yada surat asarız genelde. Ki o hallerimiz bile yerlere yatırır adamı.
Gece bloguna baktığımda gördüm.Asla yapmadığı birşeyi yapmıştı.Benim için.Ben böyle birşey söylemememe rağmen.
Tuhaf hissettim.Çok ama çok sevindim.32 diş gülümsüyordum.Böyle anlatılamaz birşeydi benim için.
Ve evet onun dediği gibi ara sıra yazdığımda ona birşeyler gönderir fikrini alırdım.Okurken çok eğlendiğini söyler bana blog açmam için baskı yapardı."Yok artık daha neler ahahahaa hayır ya" ile başladım."Bilmem ki?!" ile devam ettim."Ay tamam ya açarız nolucak " dedim dedim dediiim.
Ve hooppa! Buradayım.

Ve aslında ben hiç eğlenceli biri değilimdir.Komik olduğumu da hiç düşünmem bakmayın siz onun öyle söylediğine.Asıl o benden beter. Brütüslük yapma be Brütüs!
Yaşadığımız,yaşayacağımız herşey için...Teşekkürler Spot Işığını Arayan Kız.
(Evet ben onu gördüm.Telefonda konuştum.Fotoğraflarına baktım çatlayın bre! Siz meraktan çatlayadurun ben keyif kahvemi içip geleceğim.)
Az önce çok saygıdeğer blogumun ayarlarıyla oynarken -ki bana çok acayip zevk veriyor böyle absürd şekillere sokup sokup normale döndürüyorum- ve yine Spot Işığını Arayan Kız'ın benim için yaptığı şu şeker mi şeker bannerı yerleştirme çabalarındayken sosyal ağ profillerimden birinden (sosyal ağ deyince çok havalı oluyor falan ama bildiğiniz facebook yani abartacak birşey yok) bana "yorum gelmiş" dedi.
Durdum düşündüm.Yorum atacak kadar manyakmış demekki beni bile geçmiş yahu her kimse dedim.
Beklemediğim birşeydi.Tamam belki azıcık ego yapmış olabilirim.
Birazcık mı?  Evde  battaniyeyi boynuma bağlayıp superwomanım oğlum ben diyesim,çığlık çığlığa bağırasım bile geldi.Ama yapmadım.

"Ayyyiiiiiiiiii"

Sadece çığlık attım sevinçten. Tabi annemin odayı basması bir oldu.Yorum gelmiş ayy yerim ya la dedim. Ve annemin tepkisi "Uf salak bu kız" oldu. Anlayamadın sen beni zaten hiç! İki gram sevinecektim ben şurda onu bile çok gördü.
Beni böylesi sevinçten çıldırtan,deliye döndüren ilk yorumu attığı için Zombi'ye ne desem acaba?
Şimdi diyeceksiniz bu kız manyak mı sevindi alt tarafı yorum.. O yorum alt tarafı bir yorum değildi benim için.
İlk izlenimler her zaman önemlidir derdi dedem.
Bir kere sevdin mi zaten hep seversin ama  hoşuna gitmiyorsa sonuna kadar hoşuna gitmez bence.
Üstelik ben öyle düşüncelerini aktarmayı seven bir insan da olmadığım için ve blogu da tereddütle açınca böyle oluyor.
Hiç bir zaman insanlara kendimi sevdirmek gibi bir çabam olmadı.Çünkü ben asla onların olmamı istediği kız olmadım.
Her neyse..
Mutluyum huzurluyum.Ve sizleri seviyorum.

Ve bu arada unutmadan iyi bayramlar diliyorum hepinize. Sevdiklerinizle birlikte mutlu bir bayram geçirmeniz dileğiyle.
Öpüldünüzzz :)